สอบเข้ามหาวิทยาลัย
ใบปริญญาและเกรด สำคัญกับการทำงานในสาย Content มากน้อยแค่ไหน?
วันที่เวลาโพส
25 ม.ค. 59 09:56 น.
อ่านแล้ว
221
ปีนี้ผมกลับมาเป็นกรรมการสมาคมผู้ดูแลเว็บไทย เลยมีจังหวะได้พูดคุยกับนักศึกษาที่ผ่านศึกจากค่าย “YWC” เยอะขึ้น พวกเราคุยกันทุกๆ เรื่องในกรุ๊ปที่ตั้งกันไว้ นับตั้งแต่การทำเว็บยันเรื่องอกหักรักคุด และวันหนึ่งก็มีคำถามน่าสนใจโพสต์กันเข้ามาผมเขียนตอบไป เลยขอเอามาแชร์เผื่อมีประโยชน์กับ thumbsupers ที่เป็นคนรุ่นใหม่บ้างไม่มากก็น้อยครับ คำถามคือ… การทำงานสาย Content ใบปริญญา หรือเกรดในมหาวิทยาลัยสำคัญไหม และถ้าเรียนต่อสายนี้โดยตรงจะส่งผลต่อการสมัคร/ทำงานในงานประเภทนี้ไหมคะ?
สมัยพี่เด็กๆ เคยมีคำถามในใจคล้ายๆ กันครับ
แต่จนแล้วจนรอด ก็หาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้ เลยคิดง่ายๆ ว่างั้นลาออกจากคณะนิติศาสตร์ไปเรียนนิเทศศาสตร์ตามความฝันดีกว่า อย่างน้อยก็ไม่อยากทรมานเรียนในสิ่งที่ตัวเองไม่ชอบ 4 ปี
ผลลัพธ์คือ จากนักศึกษานิติฯ เกรด 2.1 กลายมาเป็นนักศึกษานิเทศฯ เกรด 3.8 ตอนจบมาใหม่ๆ หัวใจพองโต พกพาความมั่นใจเต็มกระเป๋าไปสมัครงาน แต่ฝุ่นก็จับรองเท้า เพราะไม่มีประสบการณ์ตลอดจนผลงานที่พอจับต้องได้
พี่เลยทำงานทุกอย่างที่ตัวเองชอบและมีความสุขที่ได้ทำมัน เพื่อจะได้เรียนรู้เพิ่มพูนประสบการณ์ของตัวเอง เริ่มต้นด้วยการ “สร้างโอกาสให้ตัวเอง” ด้วยการสร้างเว็บไซต์เล็กๆ ชื่อ aussietip เป็นชุมชนคนไทยในออสเตรเลีย จนเข้าใจว่า web content และ community คืออะไร จากนั้นพอกลับมาเมืองไทยก็มีเว็บนี้เป็น resume ของตัวเอง แทบบริษัทที่รับพี่ไปทำงาน ล้วนสนใจเว็บเล็กๆ แห่งนี้
เวลาผ่านไป 20 ปี… พี่ทำงานในสาย content และ community มาอย่างจริงจัง คิดว่าตัวเอง “พอไปวัดไปวาได้” เปลี่ยนบทบาทจากคนไล่หางาน มาเป็นคนรับคนอื่นเข้าทำงาน แต่ก็ไม่เคยมองผู้สมัครงานด้วยการดูที่ปริญญาบัตรเลยครับ
แต่ที่พี่สนใจที่สุดคือ ผู้สมัครคนนั้นแสดงให้พี่เห็นได้แค่ไหนว่าเขาชื่นชมและดื่มด่ำกับการสร้าง content ที่สามารถเปลี่ยนชีวิตคนได้
แต่ทั้งนั้นทั้งนี้ถ้าพี่พบใครที่เรียนนิเทศศาสตร์มาโดยตรงพี่ก็จะถือว่าเป็นของขวัญครับ เพราะเขาหรือเธอก็จะมีมุมในการเล่าเรื่องได้ดีประมาณหนึ่ง อย่างน้อยก็เคยรู้หลักการ
แต่ถ้านิเทศศาสตร์บัณฑิตท่านนั้นเล่าเรื่องไม่เป็น ดีกรีใดๆ ก็ไร้ความหมาย
ขอขอบคุณข้อมูลจาก : thumbsup.in.th
สมัยพี่เด็กๆ เคยมีคำถามในใจคล้ายๆ กันครับ
แต่จนแล้วจนรอด ก็หาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้ เลยคิดง่ายๆ ว่างั้นลาออกจากคณะนิติศาสตร์ไปเรียนนิเทศศาสตร์ตามความฝันดีกว่า อย่างน้อยก็ไม่อยากทรมานเรียนในสิ่งที่ตัวเองไม่ชอบ 4 ปี
ผลลัพธ์คือ จากนักศึกษานิติฯ เกรด 2.1 กลายมาเป็นนักศึกษานิเทศฯ เกรด 3.8 ตอนจบมาใหม่ๆ หัวใจพองโต พกพาความมั่นใจเต็มกระเป๋าไปสมัครงาน แต่ฝุ่นก็จับรองเท้า เพราะไม่มีประสบการณ์ตลอดจนผลงานที่พอจับต้องได้
พี่เลยทำงานทุกอย่างที่ตัวเองชอบและมีความสุขที่ได้ทำมัน เพื่อจะได้เรียนรู้เพิ่มพูนประสบการณ์ของตัวเอง เริ่มต้นด้วยการ “สร้างโอกาสให้ตัวเอง” ด้วยการสร้างเว็บไซต์เล็กๆ ชื่อ aussietip เป็นชุมชนคนไทยในออสเตรเลีย จนเข้าใจว่า web content และ community คืออะไร จากนั้นพอกลับมาเมืองไทยก็มีเว็บนี้เป็น resume ของตัวเอง แทบบริษัทที่รับพี่ไปทำงาน ล้วนสนใจเว็บเล็กๆ แห่งนี้
เวลาผ่านไป 20 ปี… พี่ทำงานในสาย content และ community มาอย่างจริงจัง คิดว่าตัวเอง “พอไปวัดไปวาได้” เปลี่ยนบทบาทจากคนไล่หางาน มาเป็นคนรับคนอื่นเข้าทำงาน แต่ก็ไม่เคยมองผู้สมัครงานด้วยการดูที่ปริญญาบัตรเลยครับ
แต่ที่พี่สนใจที่สุดคือ ผู้สมัครคนนั้นแสดงให้พี่เห็นได้แค่ไหนว่าเขาชื่นชมและดื่มด่ำกับการสร้าง content ที่สามารถเปลี่ยนชีวิตคนได้
แต่ทั้งนั้นทั้งนี้ถ้าพี่พบใครที่เรียนนิเทศศาสตร์มาโดยตรงพี่ก็จะถือว่าเป็นของขวัญครับ เพราะเขาหรือเธอก็จะมีมุมในการเล่าเรื่องได้ดีประมาณหนึ่ง อย่างน้อยก็เคยรู้หลักการ
แต่ถ้านิเทศศาสตร์บัณฑิตท่านนั้นเล่าเรื่องไม่เป็น ดีกรีใดๆ ก็ไร้ความหมาย
ขอขอบคุณข้อมูลจาก : thumbsup.in.th
